Dziwne zachowanie czy choroba afektywna dwubiegunowa? Wiele osób zastanawia się kiedy możemy mówić o chorobie afektywnej dwubiegunowej a kiedy mamy do czynienia z osobą o silnym charakterze, pewną siebie, nader spokojną, wycofaną z życia rodzinnego i kontaktów z przyjaciółmi.
Z całą pewnością nie powinno się diagnozować pacjenta samemu - do tego konieczne są specjalistyczne badania lekarskie oraz doświadczenie psychiatryczne. W niektórych przypadkach diagnoza choroby afektywnej dwubiegunowej nie jest prosta i może trwają dłuższy czas.
Jak postrzegane są osoby z chorobą afektywną dwubiegunową?
Osoby dotknięte chorobą afektywną dwubiegunową nie mają wpływu na swoje zachowanie i nie potrafią go kontrolować, co nie oznacza że jest ono celowe oraz zamierzone. Chorobę tą charakteryzują epizody depresji (wycofania, braku energii życiowej, senności, lękliwości, zamknięcia w sobie, braku chęci do utrzymywania kontaktów z innymi osobami czy płaczliwości), okresy manii/ hipomanii (nadmierna pobudliwość ruchowa, wybuchowość, narzucanie innym swojego zdania i racji, nieadekwatne do sytuacji wybuchy śmiechem itp.) oraz epizody mieszane.
Osoby dotknięte ta chorobą bardzo często są oceniane i krytykowane przez innych. Często wiąże się to z brakiem zrozumienia co do zachowania, postępowania, wysławiania się i wiele innych. Starajmy się jednak nie oceniać i nie klasyfikować tych osób. To w jaki sposób w danym momencie się zachowują nie zależy bardzo często od nich, bez odpowiedniego leczenia i wsparcia bliskich nie są w stania sobie poradzić z chorobą. Kluczową rolę odgrywa zatem zdobycie jak największej wiedzy na temat choroby afektywnej dwubiegunowej, jej przebiegu oraz sposobów leczenia.
Nie oceniajmy osób z ChAD, fot. panthermedia
Zrozumienie choroby jej etapów (pogorszenie stanu zdrowia oraz okresy remisji) pozwoli na lepsze zrozumienie pacjenta i jego potrzeb. Bardzo ważne jest to by rodzina, bliscy oraz znajomi wraz z pacjentem uczestniczyli na spotkaniach z terapeutą (indywidualnych, grupowych, w poradni czy w domu). Pacjenci uczą się tam m.in. kontroli własnych zachowań i emocji, zrozumienia przyczyn choroby, sposobu jej leczenia oraz okresów jej towarzyszących.
Starajmy się także by nie oceniać i nie określać osób z chorobą afektywną dwubiegunową jako agresywnych, nadpobudliwych, niebezpiecznych czy wręcz przeciwnie jako wyłączonych z życia rodzinnego, towarzyskiego, zawsze niezadowolonych, lękliwych i zamkniętych w sobie. Tego typu oceny są bardzo krzywdzące i niesprawiedliwe. Pamiętajmy, że mamy do czynienia z chorobą a nie świadomym, celowym, złośliwym zachowaniem ze strony pacjenta.
