Witam wszystkich! Czy ktoś podejmie temat deficytu empatii , współodczuwania i decentracji w chorobie Chad. Interesują mnie też ścieżki przewodnictwa neuroprzekaźników, a raczej ich zaburzenie (satysfakcja z wyrządzonej krzywdy najbliższej osobie) .Pozdrawiam Forumowiczów

Choruje na krzyżowke chadu że schizofrenia i nigdy nie mam i nie miałam satysfakcji z krzywdzenia kogoś i nigdy nie krzywdze świadomie. Jedynie co to mam stępione współczucie. Gdy coś stanie się np. Śmierć kogoś to jest mi smutno ale to stępione. Może to przez leki

Witam Kruszynko! A jesteś w związku z bliską Ci osobą i jakie ewentualnie są Twoje relacje z partnerem? Pytam oczywiście o to w kontekście współodczówania
Pozdrawiam

Inteligencja Emocjonalna określa umiejętność rozpoznawania stanów emocjonalnych własnych oraz innych ludzi. Jest to również zdolność używania własnych emocji i radzenia sobie ze stanami emocjonalnymi innych osób. No właśnie....zdolność, a nie cecha wyłącznie wrodzona. Tę zdolność, umiejętność można, a nawet warto rozwijać i doskonalić. Każdy z nas nabywa kompetencje w rozpoznawaniu własnych uczuć w interakcji z innymi. Już niemowlę wyraża złość lub niezadowolenie krzykiem. Starsze dzieci mają coraz większy wachlarz zachowań wyrażających stany emocjonalne. Stopniowo uczą się rozróżniać je w kontakcie z rodzicami i z ich pomocą. Wiele zależy więc od umiejętności emocjonalnych "rodziców", ale nie jest to jedyny wpływ na kształtowanie inteligencji emocjonalnej. Są inni dorośli, szkoła, rówieśnicy i różnorodne codzienne doświadczenia powodujące, że rozwijamy zdolność rozumienia własnych stanów emocjonalnych oraz rozpoznawana ich u innych. Niektóre doświadczenia mogą te kompetencje zmniejszać, np. dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej powoduje zaburzenia emocjonalne, zanikanie umiejętności radzenia sobie z emocjami czy wręcz wyparcie, zamrożenie uczuć.(genetyka ,alkoholizm i związane z tym traumatyczne przeżycia )...Wszelkie uzależnienia, prowadzą do podobnych dysfunkcji emocjonalnych. Wyparcie emocji, czy zamrożenie uczuć jest wynikiem niekonstruktywnych strategii radzenia sobie z którąś z emocji. Wypierając strach, negujemy resztę uczuć. Dusząc złość, wyłączamy stopniowo inne żywotnie ważne emocje.