Cześć I Kochani, Kochane, Zwracam się do Was z ogromną prośbą o pomoc i radę w sprawie mojej mamy, która od 23 lat zmaga się z ChAD. Jest to dla niej niezwykle trudna walka, która odcisnęła swoje piętno również na naszej najbliższej rodzinie. Mama jest 5 lat po złośliwym raku piersi hormonozależnym, który przeszła bez chemii, ale leczenie onkologiczne dodatkowo osłabiło jej organizm. Ma również chorą tarczycę. Kiedyś przez lata była na licie, obecnie od około 2 lat przyjmuje Neurotop, od 5 lat stosuje zastrzyki Reseligo, a z powodu przerostów endometrium po tamoksyfenie przyjmuje Egistrozol. Niestety, ze względu na historię onkologiczną, wiele leków stosowanych w leczeniu ChAD nie wchodzi w grę. W stanach depresyjnych psychiatra przepisywał jej różne leki, ale większość albo nie działała, albo szybko wprowadzała ją w stany maniakalne. W manii najczęściej stosuje kwetiapinę. Mama miała 13 epizodów maniakalnych, w tym 7 zakończonych hospitalizacją. Większość życia spędza jednak w głębokiej depresji. Okresy regresji, kiedy czuje się w miarę stabilnie, trwają w ciągu roku jedynie około 2 tygodni. Ciężko nam patrzeć, jak ta choroba zabrała nam mamę. Tak bardzo chcielibyśmy jej pomóc, a jednocześnie czujemy się bezsilni. Pewien lekarz powiedział kiedyś, że mania z wiekiem się wycisza. Czy ktoś z Was mógłby podzielić się swoimi doświadczeniami w tej kwestii?( ja niestety tego wyciszenia nie widzę jedynie co to fakt, że mama z roku na rok bardziej dziecinnieje) Czy to przez trwałe uszkodzenia podczas manii? Słyszałam również, że każda mania w jakimś stopniu wyniszcza mózg czy ktoś mógłby się wypowiedzieć bardziej szczegółowo na ten temat? Przez wiele lat patrzyłam na chorobę mojej mamy przez pryzmat jej traumatycznego dzieciństwa i trudnych doświadczeń, dostrzegając powiązania między jej przeszłością a objawami. Jednak odkąd dołączyłam do tego forum, jestem przerażona, widząc, jak wielu ChaDowcow zachowuje się w tak podobny sposób. Jako rodzina jesteśmy już na skraju wyczerpania. Patrzenie na codzienne zmagania mojej mamy z chorobą i jej cierpienie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, jest dla nas ogromnym ciężarem. Czujemy się, jakbyśmy walczyli z wiatrakami- mimo naszych starań i wsparcia wszystko wydaje się bezskuteczne, a stan mamy nie ulega poprawie.

Hej, u mojej żony rok temu zdiagnozowano chad, żona brała leki zapisała się na psychoterapię ogólnie było ok. Niestety jakiś miesiąc temu nawiązała przez neta kontakt ze swoim byłym który delikatnie mówiąc nie należy do grzecznych - alkohol, narkotyki, etc. Od tego czasu żona bardzo się zmieniła , nie widzi świata poza nim. Ostatnio przez przypadek widziałem ich korespondencję gdzie on namawia moją żonę wprost do zaprzestania zażywania leków i podważą diagnozę lekarza. Lekarz po ostatniej wizycie żony na której pokazała te wiadomości powiedział że powinna natychmiast zerwać z nim kontakt, ale ona nie chce o tym słyszeć. Co robić? Jak można odciąć taką osobę? On niszczy wszystko nad czym od dłuższego czasu pracowała cała rodzina.

Hejka wszystkim. Piszę tu bo może ktoś mi wreszcie napisze "weź się w garść i przestań się mazać". Zakochałam się chyba w najgorszym lekarzu na jakiego mogłam trafić. Mega inteligentny ale raczej nieuprzejmy. Ładny też nie jest a mnie trafiło chociaż właściwie go nie znam. Nie znam go prawie wcale więc problem jest raczej psychologiczny. To ja za nim jestem a nie On za mną. Nie tak się zachowuje ktoś komu zależy. Cały czas się boję, że On to zauważy i pomyśli, że go osaczam bo ludzie raczej od Niego uciekają a ja ciągle wracam. Nie chcę na siłę. Ma prawo żyć jak chce tak samo zresztą jak ja. Nie radzę sobie z tym i kompletnie tego nie rozumiem. Pomocy

Cześć Od 01.2024 roku leczę się psych. - diagnoza zab.depr. i lękowe + z mmpi @ zab. osobowości z cechami chwiejnymi emocjonalnie i osobowości zależnej. Powodem wizyty były nawracające objawy depresji, problemu ze snem i lęk uogólniony. leki Elicea i sympramol+ zalecona psychoterapia, na którą chodziłam kilka msc i zerwałam ją nagle. Po wprowadzeniu leków lęki przestały być dokuczliwe, wybudzanie w nocy ustało, odbierania uwag jako atak również zniknęło i zniknęły objawy takie jak trzęsienie dłoni, potliwość i itd. Jednak minął rok, a dalej czuję się jak na rollercoasterze. Ostatni rok był najbardziej „przelomowy”. Poniżej lista objawów: - uczucie smutku, izolacja od znajomych i rodziny (brak ochoty na wspólne spędzanie czasu, nuda i uczucie niedopasowania) - momentami wybuch płaczu, uczucie niepokoju, beznadziejności i braku sensu i myśli samobójcze - przedawkowanie leków (nie skończyło się szpitalem, ponieważ obudziłam się kolejnego dnia - dwa razy samook. - spanie o 20:00 - nadimpretacja faktów - utrata zainteresowań i chęci na aktywności fizyczne - zmęczenie i szybka utrata energii - picie więcej alkoholu - sięganie po używki od miesiąca (kilka razy) - rozdrażnienie i zirytowanie - słabsza higiena (mycie włosów raz na tyd., mycie się co dwa dni, brak makijażu) - częsta zmiana wartości i priorytetów - w lepszym okresie duża gadatliwość, pytania dla żartów w pracy czy coś brałam - wczesne pobudki, makijaz nadpobudliwość ruchowa i rozkojarzenie poczucie pewności siebie i przekonanie że jest się wyjątkowym i lepszy większe kontakty z ludźmi, zagadywanie ,śmianie nagły ogrom motywacji, rozpoczęcie studiów i rezygnacja po czasie nowe pomysły i zainteresowania - które kończą się po krótkim czasie dbanie o siebie brak krytycyzmu w wielu sytuacjach (dopiero po czasie) jednego dnia prawie zaadoptowałam psa (na którego nie miałam warunków) trudność w nazywaniu i rozpoznawaniu emocji wiele kontaktów seks., zaproszenie obcych mężczyzny na przygodny seks nudzenie się partnerami po kilku msc - uczucie lepszości i obrzydzenia w stosunku do nich nieprzemyślane wydawanie pieniędzy i zadłużenie się kredyty nagle nakręcenie na kupno mieszkania (pomimo że posiadam mieszkanie) i natychmiastowe wizyty w banku chodzenie spać ok 12 w nocy poczucie jakby mogło się góry przenosić zwiększona energia chęć wychodzenia z przyjaciółmi, wycieczki, wakacje