Mam na imie Kasia i mam 13 lat ale pomimo tego od prawie roku mam problem i potrzebuje pomocy, a tym bardziej wsparcia rodzicow. Nie chca mnie wysluchac czy mi pomoc, probuje na siebie zwrocic uwage moze i w nie najlepszy sposob ale papierosami cieciem itp. Jedyne co za to mam to kare i jaka ja jestem glupia, chce im wytlumaczyc to, ale oni to tylko krytykuja. Potrzebuje tym bardziej mamy, lecz jedyne co slysze to " tez bylam nastolatka". potrafie nic nie jesc tygodniami i przesiedziec caly dzien w pokoju. Mimo mojego wieku blam w kilku zwiazkach, praktycznie kazdy skonczyl sie zdrada wiec przez cale moje zycie juz 6 razy bylam zdradzona. Kilka razy przez ta sama osobe. Moze i mam przyjaciol, znajomych ale jedyne czego potrzebuje to rodzicow nikogo innego. Jedyna osoba z rodziny ktorej moge cos powedziec jest moj najstarszy brat. Ale on tez potrafii wszystko skrytykowac wiec tak naprawde jestem w tym wszystkim sama bez wsparcia rodziny, a boje sie zaufac komu kolwiek, nie ufam przyjaciolom i rodzinie tez mimo, ze to wazne..

Kasiu, próbuj mimo wszystko na spokojnie wytłumaczyć rodzicom, że potrzebujesz ich wsparcia, uwagi.
Może zacznij od tego, że ich kochasz i nie chcesz robić złych rzeczy.
A jaki kontakt z rodzicami ma Twój brat? Możliwe, że on mógłby porozmawiać też z Waszymi rodzicami o Twoich potrzebach, rozterkach, tak, żeby przygotować grunt...
Rzucanie się w relacje z chłopakami, to chęć zaspokojenia jakiejś luki, pustki, może głodu miłości w Tobie. Ale to nie jest dobra droga do niczego. Nie uzyskasz w ten sposób spokoju, akceptacji, dobrej miłości, a jedynie będziesz coraz bardziej czuła się odrzucona, sama. Pewnie wybierasz też takich chłopaków, którzy widzą, że bardzo potrzebujesz innej osoby i jesteś łatwym celem, pisząc kolokwialnie.
Tobie teraz potrzebna jest raczej przyjaźń, aniżeli związek z kimś.
Czy myślałaś o tym, by iść do psychologa?
Możesz też zawsze skorzystać z tel. zaufania... Są specjalne linie wsparcia dla dzieci i młodzieży.

Mam dwoch braci, najstarszy ma dość okej konakt ale on jest dorosły, zaraz ma ślub, a ten młodszy nie odzywa się i ma nas głęboko gdzieś. Chciałam wiele razy iść ale potrzebna jest osoba dorosła, a moi rodzice gdzy im o tym mowie jedyne co slysze to ze nie jestem jakas wariatka. co do tego telefonu boje sie zadzwonic ...

Po pierwsze, możesz iść do psychologa lub pedagoga szkolnego.
Po drugie, nie ma potrzeby się bać skorzystać ze specjalnych tel. kryzysowych. To jest anonimowe.
Dlaczego się boisz tego?

juliap ona próbuje robi to cały czas i nie przynosi(zwłaszcza jeżeli dobrze zrozumiałem dochodzi do samookaleczenia) to efektu dlatego znalazła się na tym forum bo nie jest w stanie poradzić sobie właśnie z komunikacją ze swoimi rodzicami i ich obojętnością .Młoda !!!!!! tak jak mówi juliap zacznij od telefonu zaufania w każdym momencie możesz przerwać rozmowę jeżeli uznasz to za konieczne radzę zadzwoń...Pozdrawiam młoda telefon w dłoń..

kasiaaxd14 Jesli nie masz wsparcia ze strony rodziny, a szczegolnie rodzicow to szukaj tego wsparcia wsrod znajomych lub psychologa/psychiatry. Mialem podobna sytuacje. Rodzice mnie nie rozumieli i nie moglem liczyc na ich pomoc w kwestii wygadania sie i pocieszenia, wsparcia mnie w sposob psychiczny. Przez pewien czas bylem sam ze wszystkimi problemami i slabosciami. Podstawa to nie zamykac sie w sobie i 4 scianach domu. Trzeba wyjsc do ludzi, do pracy... po prostu uciec/oderwac sie od tych negatywnych mysli. Mi duzo pomogli znajomi.
Glowa do gory i najwazniejsze to zebrac sily do podjecia jakis dzialan. Tak, jak napisala Mohic wez telefon w dlon i zacznij dzialac. Zycze Ci sily i duzo zdrowka.