Reklama:

Syndrom przewlekłego zmęczenia - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie

Syndrom przewlekłego zmęczenia - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie

ojoimages

Zmęczenie

Syndrom przewlekłego zmęczenia to choroba, której diagnoza jest czasami bardzo trudna podobnie jak i leczenie. Dotyka ona zarówno osoby młode jak i starsze z różnego rodzaju dolegliwościami. Syndrom przewlekłego zmęczenia w znaczący sposób obniża naszą aktywność fizyczną oraz psychiczną, a co za tym idzie utrudnia a wręcz uniemożliwia normalne funkcjonowanie w życiu codziennym.

Reklama:

Objawy i przebieg syndromu przewlekłego zmęczenia

Syndrom przewlekłego zmęczenia dotyka osób pomiędzy 20 a 40 rokiem życia, jak wykazały badania częściej kobiet. Czas trwania objawów charakterystycznych dla tej choroby musi wynosić minimum 6 miesięcy. Spośród 10 opisanych objawów konieczne jest pojawienie się czterech albo i więcej do celów rozpoznawczych.

Wśród tych objawów wymienia się:

  1. Zmęczenie pomimo przespanej nocy
  2. Problemy z pamięcią 
  3. Bóle głowy
  4. Zawroty głowy
  5. Problemy z koncentracją
  6. Bóle gardła
  7. Powiększone węzły chłonne
  8. Nadwrażliwość na alkohol oraz inne używki
  9. Niezdolność do jakiego kol wiek wysiłku
  10. Złe samopoczucie
  11. Bóle stawów
  12. Bóle mięśni oraz inne

W przypadku diagnozowania tej choroby, każdego pacjenta należy traktować indywidualnie. W związku z powyższym mogą pojawić się inne objawy. Cecha charakterystyczną są także objawy towarzyszące, wśród których wymienia się m.in. bardzo częste infekcje, zmiany alergiczne na skórze, kłucie w klatce piersiowej, nadmierna potliwość oraz stan podgorączkowy. Wśród czynników, które mogą przyczyniać się do rozwoju syndromu przewlekłego zmęczenia zaliczamy m.in.: różnego rodzaju toksyny, silny, długotrwały stres, niewłaściwe odżywianie, choroby, brak odpoczynku oraz snu, a także problemy emocjonalne.

Leczenie syndromu przewlekłego zmęczenia

W diagnostyce syndromu przewlekłego zmęczenia konieczne jest wykluczenie innych chorób o podobnych objawach (diagnostyka różnicowa). Kluczową rolę odgrywa szczegółowy wywiad z pacjentem oraz wykonanie badań laboratoryjnych.

Leczenie opiera się na wprowadzeniu przez chorego właściwej diety, regularnego odpoczynku, właściwej ilości snu, oczyszczenia organizmu z toksyn, aktywność fizyczna a także równowaga psychiczna i emocjonalna.