Schizofrenia definiowana jest jako występująca wspólnie dość duża grupa zaburzeń psychicznych. Osoba chora ma problem z jaźnią, a dokładnie związane jest to z faktem, iż całkiem coś innego mówi, czuje, myśli a bardzo często i robi. W związku z powyższym pojawiają się problemy natury emocjonalnej, psychicznej oraz społecznej.
Objawy i przebieg schizofrenii
Kto może zachorować na schizofrenię?
Choroba ta dotyka osoby dojrzewające ale może także pojawić się u osób w starszym wieku. Trudno jest ją zdiagnozować jeśli rozwija się długotrwale i powoli, jest to możliwe gdy objawy pojawiają się nagle i są bardzo gwałtowne. Wymaga leczenie farmakologicznego oraz regularnej terapii pod okiem specjalisty w tej dziedzinie. Dotyka zarówno mężczyzn jak i kobiety.
W chwili obecnej nie znamy jednej przyczyny powstania schizofrenii, zwrócono szczególną uwagę na rolę czynników genetycznych, różnego rodzaju uszkodzenia w kodzie genetycznym oraz DNA (dziedziczność jest zależna od stopnia pokrewieństwa), niedobór jednego z neuroprzekaźników (dopaminy, która wydzielana jest w zbyt dużych lub małych ilościach), brak równowagi biochemicznej w mózgu oraz sytuacje stresujące. Trwają kolejne badania nad innymi czynnikami w tym środowiskowymi oraz powikłaniami po różnych chorobach zakaźnych.
Schizofrenia może ujawnić się nagle i gwałtownie wraz z natłokiem różnych objawów co jednoznacznie wskazuje na chorobę o naturze psychicznej ale także rozpocząć się potajemnie i tak trwać bardzo długo. W większości przypadków jakiś czynnik zewnętrzny, uraz bądź choroba powodują jej ujawnienie.
Wśród objawów charakterystycznych dla schizofrenii wymienia się:
- ciągłe zmęczenie,
- urojenia (najczęściej prześladowcze),
- słyszenie głosów, apatię, uczucie pustki,
- samotności, różnego rodzaju omamy,
- zaburzenia ruchu, myślenia,
- postrzegania oraz reagowania,
- depresja, objawy manii,
- zamknięcie w sobie,
- wycofanie i wiele innych.
Objawy są indywidualne dla każdego pacjenta.
Leczenie schizofrenii
Diagnoza schizofrenii nie jest prosta jeśli mamy do czynienia z postacią rozwijającą się długotrwale i utajoną. Konieczne w tym celu jest spotkanie z lekarzem specjalistą oraz wykonanie niezbędnych badań. Kluczową rolę odgrywa stwierdzenie określonych objawów klinicznych, według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Zaburzeń ICD-10.
Leczenie wymaga regularnych spotkań z psychoterapeuta, psychologiem oraz psychiatrą oraz zastosowania środków farmakologicznych.
