Rozmiar i konsekwencje problemu

Otyłość rozumiana jako zwiększenie masy ciała powyżej 120% masy należnej lub wskaźnik BMI powyżej 30 jest problemem, który w krajach wysoko rozwiniętych utrzymuje stałą tendencję wzrostową. Szacuje się, że już ponad 50% Europejczyków w wieku 35 - 64 lat ma nadwagę lub otyłość. W Polsce otyłych jest około 30% kobiet i 20% mężczyzn. Skutkuje to poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi, m.in. wzrostem ryzyka wystąpienia chorób sercowo - naczyniowych, nowotworów hormonozależnych, cukrzycy typu 2, a także zaburzeń w pracy układów: trawiennego, kostnego, oddechowego. Nie bez znaczenia są również konsekwencje psychologiczne, związane z obniżeniem jakości życia.

Mity i stereotypy

Pomimo dużej powszechności występowania otyłości nie jest ona społecznie akceptowana, a ludzie otyli narażeni są praktycznie na każdym kroku na negatywne oceny i dyskryminację. W potocznym przekonaniu funkcjonuje opinia, że nie mają oni silnej woli i dlatego nie potrafią odmówić sobie jedzenia. Brak kontroli nad ilością zjadanego pożywienia przekłada się z kolei na nieumiejętność kontrolowania siebie w ogóle oraz na przykładanie małej wagi do własnego zdrowia i wyglądu zewnętrznego. Charakterystyczny sposób ekspresji wielu osób otyłych przyczynia się z kolei do przypisywania im takich cech jak m.in.: serdeczność, towarzyskość, żywotność, dobry humor, chęć niesienia pomocy innym i umiejętność dostosowywania się do ich potrzeb, bezkonfliktowość, zadowolenie z życia. Cechy te mają świadczyć o akceptacji własnego wyglądu, albo przynajmniej o nie przywiązywaniu do niego zbyt wielkiej wagi.

Szukasz specjalistów od odchudzania - to jesteś na dobrej drodze. Umów się na wizytę z dietetykiem klinicznym w Centrum Zdrowia Psychicznego w Tychach. Uzyskasz tam fachową pomoc, dzięki której uda Ci się schudnąć. Nie czekaj, kliknij TUTAJ

fot. panthermedia

Stan faktyczny

Ludzi z nadmierną masą ciała można podzielić na dwie podstawowe grupy, według kryterium trwania otyłości. Do pierwszej należą ci, którzy przytyli stosunkowo niedawno, a przez większą część życia byli względnie zadowoleni ze swojego wyglądu. Mają oni zazwyczaj silną motywację do schudnięcia, podchodzą do tego zadaniowo i z reguły prędzej czy później udaje im się osiągnąć cel. Drugą grupę stanowią osoby, które z problemem otyłości zmagają się praktycznie od dziecka. Pomimo stosowania różnorodnych diet tracą oni na wadze stosunkowo wolniej, trudniej jest im utrzymać osiągnięte efekty, zazwyczaj mają za sobą wiele bardziej lub mniej skutecznych prób poradzenia sobie z nadmierną masą ciała, a przeżywane przez nich trudności psychologiczne są poważniejsze. Stwierdzono m. in., że u kobiet z rodzinną otyłością, które zostały zbadane testem MMPI występują podwyższone wyniki w skalach: hipochondrii, paranoi, psychastenii i schizofrenii (4). Znaczna część ludzi długotrwale otyłych cierpi na zaburzenia emocjonalne, w tej grupie zaś szczególnie kobiety doświadczają depresji oraz myśli i zamiarów samobójczych (1,2). Wszyscy jednak, którzy bezskutecznie próbują schudnąć odczuwają szereg frustracji związanych z własnym wyglądem, wstyd, bezsilność i niechęć do samego siebie wynikającą m.in. z nieumiejętności kontrolowania masy ciała i ilości zjadanego pożywienia. Zwykle przekłada się to na poczucie braku kontroli nad sobą i swoim życiem w ogóle i prowadzi do częstej rezygnacji z zaspokajania swoich potrzeb na rzecz bliskich oraz odkładania przyjemności innych niż jedzenie do czasu, kiedy wreszcie uda się osiągnąć wymarzoną sylwetkę. Dla wielu osób masa i rozmiar ciała stają się kluczowymi zagadnieniami wpływającymi na wszystkie sfery życia, co może powodować m.in. poczucie izolacji i bycia niezrozumianym, nawet pomimo dobrych relacji z innymi ludźmi.