Podejście to okazuje się skuteczne przy wąskim zakresie problemów. Rozszerzone zostało o analizę sposobów myślenia pacjenta i zajmuje się zmianą jego sposobu myślenia. Podejście humanistyczne Pojawiło się w latach 60 XX wieku jako opozycja wobec psychoanalizy i behawioryzmu. Stawia na czynniki typowo ludzkie takie jak poczucie sensu życia, autonomia, ambicja, wolna wola, kreatywność, miłość, rozwój osobisty. Podejście humanistyczne stwarza pacjentowi warunki, by mógł on doświadczać uczuć, których mu dotąd w życiu brakowało. Podejście to koncentruje się na bezwarunkowej empatii. W Polsce popularną odmianą tej psychoterapii jest gestaltyzm – według jej założeń naturalny rozwój człowieka odbywa się przez tworzenie spójnych figur integrujących nasze myśli, uczucia i zachowania. Gestaltyzm odbywa się poprzez doświadczenie stanów pacjenta w rozmowie o nich i odgrywaniu ich w scenkach psychodramatycznych.

Podejście systemowe Powstało w latach 50 XX wieku w USA . Kładło duży nacisk na znaczenie relacji społecznych w powstawaniu zaburzeń psychicznych. Zajmowało się relacjami w terapii małżeńskiej albo rodzinnej. Psychoterapeuta, wykorzystując to podejście, zaprasza na sesję całą rodzinę. Podejście systemowe zakłada, że „nie można zmienić niekorzystnych zachowań dziecka, jeżeli nie zmieni się relacji rodziców między sobą i nastawienia rodziców wobec dziecka”. Psychoterapeuta podaje rodzinie sposoby na bardziej efektywne komunikowanie się. Terapia Miltona Ericksona Zakłada, że każdy człowiek posiada naturalną zdolność do przezwyciężania trudności.

      

Psychoterapeuta odnajduje odpowiednie zasoby w pacjencie i pomaga mu przezwyciężyć niekorzystne zachowania. Neurolingwistyczne programowanie Przedmiotem tej psychoterapii jest wewnętrzna reprezentacja rzeczywistości, czyli zespół przekonań, wspomnień i wiedzy jaki człowiek posiada na temat świata. Psychoterapeuci zakładają, że warunkiem zdrowego funkcjonowania jest plastyczne wykorzystanie czterech głównych modalności zmysłowych - widzenia, słuchu, węchu i doznań dotykowych.

Terapia bioenergetyczna Aleksandra Lowena Do pracy nad nieświadomymi konfliktami używa ciała pacjenta. Nieświadomie tłumione uczucia powodują różnego rodzaju napięcia mięśniowe, zaburzenia oddechowe i inne reakcje fizjologiczne . Psychoterapeuta pracuje z ciałem pacjenta, aby uwolnić go od nieświadomych napięć (ćwiczenia prowadzące do rozluźnienia mięśni oraz nauczenia pacjenta swobodnego oddychania) Podejście eklektyczne Łączy różne nurty w celu najbardziej optymalnego ich wykorzystania. Terapeuci pracujący w różnych podejściach zgodnie dążą do zapobiegania nawrotom chorób psychicznych i poprawy jakości życia chorych, dają pacjentowi oparcie i wzmacniają jego „ja”.

Bibliografia:

Jacek Kubitsky "Vademecum psychoterapeuty" Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2008